Στις 16 Ιούλη 2010 πραγματοποιήθηκε στον Ξενιάκο του Δήμου Βιάννου, από τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού, αποσπερίδα για τους μόνιμους κατοίκους , τους καταγόμενους απ’ αυτό αλλά και τους φίλους τους.
Τα λογής λογής εδέσματα πρόσφεραν οι νοικοκυρές του χωριού και το ψητό στον ξυλόφουρνο γουρουνόπουλο ήταν προσφορά του Συλλόγου. Το κέφι και ο χορός αυθόρμητος.
Στην αρχή και μετά το καλωσόρισμα από τον Πρόεδρο του Δ.Σ. κ. Ανεθρεπτάκη Αθανάσιο, ο συνταξιούχος δάσκαλος κ. Μανώλης Χετζογιαννάκης έκανε μια γλαφυρή αναδρομή στο παρελθόν και θύμισε εικόνες από τις αποσπερίδες των παλιών καιρών (ιστορίες, παραμύθια, ανιώματα, γλωσσοδέτες) και από το καλύτερο πανηγύρι της ευρύτερης περιοχής, αυτό της Αγίας Μαρίνας Ξενιάκου.
Η Αγία Μαρίνα στα περβόλια
Τότε που το πανηγύρι άρχιζε μέρες πριν με το στήσιμο δυο και τριών καλυβών στις αυλές των καφενείων του χωριού σκεπασμένων με μυρωδάτες μυρτιές και πλατανόκλαδα, γιατί το γλέντι ξεκινούσε νωρίς το απόγευμα της παραμονής και συνεχιζόταν όλη την επόμενη μέρα και νύχτα.
Τότε που η ίδια η προσμονή των λυράρηδων, το άπλωμα των καλωδίων για τα μεγάφωνα και η θέση που θα τοποθετούνταν ήταν πανηγύρι.
Τότε που οι αυθεντικοί λυράρηδες σαν τον Νίκο τον Ξυλούρη, τον Μουντάκη, τον Σηφογιοργάκη, το Σκορδαλό, τον Καλομοίρη κ. ά. καταδέχουνταν κι έπαιζαν σ’ αυτό το μικρό χωριό κατάντικρυ στη Μαδάρα για πενταροδεκάρες γιατί δεν το ‘ παιζαν πως ήσαν «κάποιοι».
Τότε που μουσική και χορός ήταν αρμονικά δεμένα κι ο οργανοπαίχτης έπαιζε κοιτάζοντας τα πόδια του χορευτή ή της χορεύτρας που στρατάριζε, μα κι ο χορευτής δε χόρευγε ότι του κατέβαινε αλλ’ ό,τι του ‘παιζε ο λυράρης.
Τότε που με μια λεμονάδα στα τρία, μια φλόκα, ένα υποβρύχιο και με μια καλή μεγάλη καρδιά, ο κόσμος γλεντούσε. Και περνούσε απ’ όλες τις καλύβες, απ’ όλα τα ντουκιάνια, για να μην παρεξηγηθεί κανείς.
Τότε που από νωρίς την παραμονή μα και πολύ πρωί ανήμερα αγναντεύγαμε τα περάσματα να δούμε αν έρχονταν φίλοι αλλοχωριανοί παναγυριώτες με τα γαϊδουράκια στρωμένα με μπατανίες και στολισμένα χάμουρα, που δίδαν το στίγμα της επιτυχίας. Κι οι χωριανοί συνορίζουνταν ποιος να τους πρωτοδεχτεί και τους καλωσορίσει. Και περνούσαν από το κάθε σπίτι παρέες παρέες όλη την ημέρα. Πρόσχαροι οι Ξενιακιανοί και φιλόξενοι (το λέει και το όνομά τους) μπορεί να είχαν λίγο φαΐ μα ήταν ευλογημένο. Έφτανε για όλους και περίσσευε.
Τότε που πανηγύρι δεν ήταν μόνο όλα τα παραπάνω μα κι ο εκκλησιασμός απαραίτητα κι οι μουζίκες κι οι ζαχαρομαντινάδες των μικροπωλητών.
Λίγο αργότερα ο ίδιος τραγούδησε σε σκοπό ριζίτικου το παρακάτω δικό του ποίημα:
Λίγο αργότερα ο ίδιος τραγούδησε σε σκοπό ριζίτικου το παρακάτω δικό του ποίημα:
Όμορφη κόρη ήτονε στσ' Ανατολής τα μέρη
που ο Θεός ηθέλησε κοντά του να τη φέρει.
Πολά μικιή οντε ήτονε ορφάνεψε από μάνα
μα τη μεγάλωσε καλά φρόνιμη παραμάνα.
Ο βασιλιάς επέρναγε κι είδε την κι εθαμπώθη
και σκέψη να την παντρευτεί στο νου ντου εκαρφώθη.
Τα είδωλα τση ζήτηξε μόνο να προσκυνήσει
κι ύστερα αφέντρα και κερά να τηνε καταστήσει.
Η κόρη τού αρνήθηκε με μάνητα που εφάνη
πως χριστιανή μεγάλωσε ετσά και θα ποθάνει.
Μαρτύρια την πέρασε χωρίς να καταφέρει
εκείνο πού εζήταγε τση μοίρας να του φέρει.
Στη φυλακή την ήβαλε κι εκειά μες στο σκοτίδι
δράκος μεγάλος όρμηξε κατά το κορασίδι.
Εκείνη εφοβήθηκε κι ήκαμε το σταυρό τσης
κι ένα σφυρί εσήκωσε που βρήκε στο πλευρό τσης.
Καταμεσής στα κέρατα το διάβολο ξαμώνει
και κατεβάζει το σφυρί και τον πολυλαβώνει.
Ο βασιλιάς απόειδε πως δε τα καταφέρνει
και ήδωκε διαταγή την κεφαλή τσης παίρνει.
Μαρίνα την ελέγασι τη μάρτυρα την κόρη
που σήμερα γιορτάζουνε σε κάμπους και σ' αόρη.
Γλυκύτατη Μαρίνα μας, Ξενιακιανή Αγία,
Έχε το νου σου στο χωριό και διώξε την κακία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου